Lille Fru Tømte: Elsket!

Eg vil gjerne reklamere litt for danseforestillinga vår som vi skal vise fram på Fredag. Denne forestillinga hadde dei ifjor på skulen her også. Men vi har forandra ein del på den, jobba masse med den, laga ein del nytt og gjort det litt til "vår eiga forestilling". Så om du såg den ifjor, så kan du uansett ta turen i år, for der er mykje forandring. Og om du allereie har sett den i år, så er det fortsatt verdt å ta turen, for vi har lagt inn vertfall ein ekstra dans, som ikkje er vist før :)

Forestillinga heiter "Elsket" og har denne songen som utgangspunkt: (sjå link)

http://www.youtube.com/watch?v=nZkEMt0zi-c

Det er ei sterk historie om ei jente, som slit litt med livet, og du får være med i form av film eller dans, å sjå alle valg ho tek som kanskje ikkje er så bra for ho. Ting blir verre og verre, og tilslutt har ho ikkje kontroll lenger. Det kjem til eit punkt i livet der ho vert avvist av alle sine venninner og familie, og alt dette vert for tungt for ho å bære. Og livet ser ikkje ut som det er verdt å leve lenger. Ho er nærme tanken om å ta sitt eige liv, då ho plutselig stoppar opp å kjenner at der er noko meir ved livet enn kva ho trudde. Ho kjenner at der er ei hand å holde i, at der er ein Gud som faktisk bryr seg. Og i det djupaste mørke, søker ho etter eit glimt av håp, og finn det tilslutt..

.........................

Heile hstoria minnar meg litt om det fine "diktet" Fotsporene.

Om du ikkje har hørt det før, så kan du lese her:

"En natt hadde en mann en drøm. Han drømte at han spaserte langs stranden med Herren. Over himmelen kom bilder av livet hans til syne. Han så at det var to spor i sanden; det ene var hans og det andre var Herrens. Da siste bilde for forbi over himmelen, så han tilbake på sporene i sanden. Og han la merke til at mange ganger i livets løp var det bare ett par fotspor. Han såg at dette var de gangene da livet hans hadde vært vanskeligst og mest smertefullt.

Dette forsto han ikke, og spurte Herren; Herre, du sa en gang at da jeg bestemte meg for å følge deg,ville du alltid gå med meg og aldri forlate meg. Men nå ser jeg at da min nød var størst og livet var vanskeligst å leve,da er det bare ett par fotspor. Jeg forstår ikke hvorfor du forlot meg da jeg trengte deg mest?

Da svarte Herren: Mitt kjære og dyrebare barn! Jeg elsker deg og vil aldri forlate deg. De gangene i livet da prøvelsene og lidelsene var størst-og du bare kan se ett par spor i sanden, det var de gangene jeg bar deg i armene mine!"

.........................

Eg har fått løyve ifrå fotografen, så eg legg ut litt bilde tatt ifrå 10-dagers turnèen vår.

Alle bilda tatt av Lillian Østreim!